Διαταραχές Άρθρωσης
Η φυσιολογική άρθρωση είναι μια σειρά από σύνθετες κινήσεις. Η προϋπόθεση για ακριβή άρθρωση βασίζεται στην επακριβή τοποθέτηση, την αλληλουχία, τον συγχρονισμό, την ορθή κατεύθυνση και δύναμη των αρθρωτών. Όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την ακριβή μεταβολή της ροής του αέρα, την έναρξη ή τη διακοπή της φώνησης και την υπερωιοφαρυγγική δραστηριότητα (Shipley & McAfee, 2004: 197).
Σε Διαταραχές Άρθρωσης το παιδί διαλέγει να αρθρώσει το σωστό φώνημα αλλά το προφέρει λάθος, εξαιτίας της ανεπάρκειας του μηχανισμού άρθρωσης. Ενώ στη φωνολογική διαταραχή διαλέγει το λάθος φώνημα. Τα αίτια της αρθρωτικής διαταραχής είναι μια δυσλειτουργία του μηχανισμού παραγωγής της ομιλίας. Αντίθετα στη φωνολογική διαταραχή προκαλούνται η αιτιολογία βρίσκεται στη λάθος νοητική οργάνωση των φωνημάτων. Η φωνολογική διαταραχή σχετίζεται με δυσκολία στην παραγωγή φωνημάτων όταν χρησιμοποιούνται μέσα στη λέξη, τα οποία όμως μεμονωμένα παράγονται σωστά. Μπορεί να παράγεται μεμονωμένα ο ήχος /σ/, αλλά στη λέξη /σπίτι/ -> /πίτι/.
Στη φωνολογική διαταραχή συνήθως παρατηρούνται συστημικές και δομικές απλοποιήσεις. Στις συστημικές ανήκουν η πτώση συλλαβής( π.χ. ντουλάπα -> λάπα), ο αναδιπλασιασμός (επαναλαμβάνει μέρος ή ολόκληρη την τονισμένη συλλαβή), ο ολικός αναδιπλασιασμός (π.χ. κουτί -> τιτί), ο μερικός αναδιπλασιασμός (π.χ. μήλο -> μήμο), η πτώση φωνήματος ή συμπλέγματος συμφώνων (π.χ. χώμα->ώμα / σπίτι-> ίτι), η πτώση φωνήματος κλειστής συλλαβής (π.χ. καφές->καφέ). Στην αρμονία συμφώνων παρατηρούνται μετάθεσεις (π.χ. γλειφιτζούρι -> φειγλιτζούρι), μετακίνησεις (π.χ. πόρτα -> πρότα) και απλοποιήσεις των συμπλεγμάτων συμφώνων (π.χ. σπίτι->πίτι). Στις δομικές απλοποιήσεις υπάρχει η εμπροσθοποίηση (π.χ. κάγκελο -> τάγκελα), η οπισθοποίηση (π.χ. ντουλάπα -> γκουλάπα), η στιγμικοποίηση (π.χ. βελόνα-> μπελόνα), η ηχηροποίηση (π.χ. καφές ->καβές), η αηχοποίηση (π.χ. μπανάνα-> πανάνα) και η χειλικοποίηση (π.χ. /θ/->/φ/, /δ/->/β/), η φατνικοποίηση (π.χ. . /θ/->/σ/, /δ/->/ζ/).
Ενώ στην αρθρωτική διαταραχή παρατηρούνται δυσκολίες στην παραγωγή μεμονωμένων ήχων (όπως το /ρ/ που γίνεται /λ/ , όπως και το /σ/ γίνεται /θ/ ) οι οποίοι συνεχίζουν να εμφανίζονται και μετά τα χρονολογικά ορόσημα.